#1 Amanj Hamid over helemaal opnieuw beginnen

In de allereerste aflevering van de Growth Minds podcast spraken we met Amanj Hamid over zijn reis, of beter gezegd vlucht, vanuit Irak en hoe hij een compleet nieuw leven opbouwde in een land waar hij niemand kende.

Amanj is voor ons geen onbekende en toen we nadachten over wat voor soort gasten er in de Growth Minds podcast moesten aanschuiven, stond Amanj direct op onze lijst.  Want Amanj heeft menig obstakel moeten overwinnen in zijn leven en heeft intensief moeten groeien om te komen waar hij nu staat.  In deze podcast spraken we met Amanj over hoe hij een compleet nieuw leven opbouwde en zich ontwikkelde tot een succesvol ondernemer.

Als kind in Irak

Amanj groeide op in een land dat allesbehalve stabiel was. Tijdens zijn kindertijd woedde er o.a. de Golfoorlog, het land werd jarenlang geleid door dictator Saddam Hoessein. Het land was zowel economisch als politiek instabiel en onveilig. 

“In 1991 vluchtten we bijvoorbeeld lopend naar Iran, we aten ook regelmatig wekenlang alleen maar tomaten of aardappelen. Dat was niet alleen voor ons zo, dat was voor iedereen.”

Amanj was de jongste zoon van het gezin, zijn ouders waren beiden onderwijzers. Als kind was hij al nieuwsgierig, wilde graag altijd over nieuwe dingen leren en overal beter in worden. Vaak was hij niet de beste, gemiddeld of onder gemiddeld noemt hij zichzelf. Maar door herhaling en door gelijk het geleerde toe te passen ontwikkelde Amanj zich voortdurend.

In de noordelijke gedeelten van Irak, de Koerdische regio, ging Amanj naar school. Doordat hij veel verhuisde moest hij zich vaak aanpassen aan nieuwe situaties.

Vaak verhuizen, betekende dat hij al jong vaak opnieuw moest beginnen, nieuwe vrienden moest maken en nieuwe gewoonten moest leren kennen. 

“Als je goed wilt communiceren met een ander moet je zijn taal leren spreken, ik sprak dan ook al op jonge leeftijd drie talen: Koerdisch, Arabisch en Turkmeens.

Ik vond het heel tof als ik iemands taal goed sprak en daarmee de ander verraste.” 

“Daarnaast maakte ik snel vrienden. Dat kwam ook deels door mijn moeder. Zij had een cassettebandje met levenslessen dat ik afspeelde. Daar zei ze bijvoorbeeld dat het belangrijk was “...om altijd vriendelijk naar anderen te zijn’, maar ook zei ze, “Je bent slim genoeg, ik ben trots op jou”.

Mijn vader was een rustige man, hij gaf me veel aandacht en liefde. Hij was ook al heel serieus en hij deed wat hij beloofde. Amanj zijn ouders gaven hem al op jonge leeftijd essentiële hard- en softskills mee.

Een leven buiten Irak

“Irak was in 2003 nog steeds instabiel, economisch en politiek. Mijn ouders vertrokken naar Australië en konden erna niet terug komen. In die tijd was ik net klaar met ‘high school’ en wilde ik naar de universiteit om daar voor software engineer te studeren. 

Ik stond op dat moment voor een hele lastige keuze. Ik zou moeten studeren en werken en in mijn eigen levensbehoeften moeten voorzien, of, ik kon naar Zweden vertrekken waar ik meer familie had en stabiliteit zou vinden.”

En dus vertrok Amanj op 17-jarige leeftijd naar Turkije. En vanuit Turkije liep hij in een paar dagen naar Griekenland. In de kou en met honger, samen in een groep en toch alleen. En kwam op het punt dat hij wilde opgeven. “Ik leerde tijdens die reis dankbaar te zijn. Dankbaar dat ik nog leefde. En met het gevoel dat wanneer deze reis me zou brengen naar een land met rust en stabiliteit en een fijne community, ik tevreden zou zijn’. Amanj gaf niet op, hij accepteerde zijn moment van rock bottom zoals hij zelf vertelt. “Vooral dankbaarheid voelen dat ik leefde, hielp mij erdoor.”

En dan ben je in Nederland

Amanj belandde in Nederland. In het AZC in Nijmegen brak er opnieuw een moe...